Zakazująca jest forma i bogactwo odniesień, jakich założyciel Adam Richard Architects użył, projektując posiadłość dla siebie i rodziny. Dom - w kontraście do chaotyczności dzikiego lasu jaki otacza - ma uporządkowaną strukturę, która z każdym piętrem wylanej z betonu konstrukcji pnie się ku górze jak schody. Trzypiętrowa bryła, pod czarnym cynkowym dachem, w całości obmurowana jest czerwonymi cegłami, których linia miękko łamie się na łukowych oknach. Charakterystyczny dla okolicznych farm budulec zyskał w ten sposób rzeźbiarską formę. Nawiązuje ona między innymi do tradycyjnej architektury tworzonej w okresie baroku przez Sir Johna Vanbrugha czy sylwetki XVIII wiecznej, ekstrawaganckiej wieży, która znajduje się w sąsiedztwie. W odróżnieniu od fasady, betonowe ściany we wnętrzach są całkowicie surowe. Cegieł użyto jedynie w oprawie okien, których światło celowo umieszczono powyżej linii łuków. Chłód materiału harmonizuje we wnętrzach z ciepłem bielonego drewna podłogi i z tkaninami. Szara, betonowa oprawa pozwala też wybrzmieć umiejętnie zaakcentowanej, bogatej palecie barw i starannie dobranym dziełom sztuki. Wnętrze pokazuje, że Richards do perfekcji opanował umiejętność poruszania się w rożnych kontekstach. To, co stare, odważnie zestawił z motywami nowoczesnymi, dzięki czemu historyczne i współczesne wątki przeplatają się, tworząc zupełnie nowy język wyrazu.

Głównym punktem odniesienia dla postindustrialnej estetyki i planu domu jest film "Stalker" w reżyserii Andrieja Tarkowskiego. Obraz opowiada o podróży naukowca i pisarza oraz ich przewodnika do zakazanej strefy. Znajduje się w niej (poprzedzony przedsionkiem) pokój, który spełnia najskrytsze marzenia każdego, kto do niego wejdzie. Na przedsionku pokazanym w filmie, wzorowany jest wysoki na 4,5 metra hol w budynku projektu Richardsa. W otwartej przestrzeni holu, która majestatem dorównuje architekturze sakralnej, znajduje się kuchnia, dwie jadalnie oraz strefa do nauki i zabawy. Otwarty plan przedzielono sześcioma wewnętrznymi, betonowymi wieżami, w których ukryto schody, toalety i spiżarnię. W Holu ukryto także niepozorne drzwi, które prowadzą do ciemnego labiryntu korytarzy. Na ich końcu architekt umieścił największą niespodziankę - specjalny pokój rodzinny, będący kolejnym nawiązaniem do filmu Tarkowskiego. Ten stworzony z zachowaniem proporcji salon - wypełniony światłem, żywymi kolorami i dziełami sztuki z różnych epok - rzeczywiście wydaje się być spełnieniem marzeń. Imponujące wrażenie robią ogromne okna, zajmujące całą wysokość pomieszczenia, a także pokrywające jedną ze ścian XVII-wieczne gobeliny, skontrastowane z abstrakcyjnym minimalizmem kolorowych prac Roberta Mangolda. 

Wspaniałym podsumowaniem stylistyki, jaką operuje architekt, zawieszona nad kominkiem fotografia "Untitled" Simona Norfolka. Przywołuje ona na myśl średniowieczne diagramy obrazujące kosmos, a przedstawia zderzacz hadronów w CERN. 

Ukoronowaniem projektu są pozostałe kondygnacje budynku. 

Na pierwszym piętrze architekt umieścił sypialnie dzieci i trzy pokoje gościnne, do których prowadzą schody ukryte w wieżach, oraz wspólną łazienkę. Najwyższy poziom - do którego dostać się można jedynie przez dwuskrzydłowe drzwi i wypełnioną światłem klatkę schodową - zajmuje główna sypialnia. Zaprojektowano ją jako dwa pokoje i dwie garderoby, które są swoim lustrzanym odbiciem, oraz wspólną łazienkę, z której roztacza się przepiękny widok na okolicę. Farma Nithurts, jak nazwał ten projekt Richards, w 2019 roku RIBA (Królewski Instytut Brytyjskich Architektów) uhonorował aż trzema nagrodami za wkład w architekturę kraju.